Bingöl'ün Karlıova ilçesi doğumlu doktor Fikret Zengin (65), bugünlere gelmesinde büyük emeği olan ilkokul öğretmenine olan vefasını, 48 yıl sonra köyünde ağırlayarak gösterdi.
Tuzluca köyü Mikail mezrasında 1957 yılında doğan Zengin, Solhan ilçesindeki Yatılı Bölge Okulunda eğitim hayatına başladı. Mesleğine aynı okulda 18 yaşında adım atan öğretmen Şaziye Çelikler ise Zengin'i hem eğitti hem hayata hazırladı.
Okuldan mezun olduktan sonra en son 1974'de öğretmeni Çelikler'i gören Zengin, 1984 yılında İzmir'de tıp eğitimini tamamlayarak Elazığ'da hekimlik yaptı.
Almanya'da psikiyatri ve psikoterapi alanlarında ihtisas yapan Zengin, daha sonra İsviçre'ye yerleşti.
Memleketini unutmayarak yaz aylarını mezrada yaptırdığı evinde geçiren Zengin, vefasını unutamadığı öğretmeniyle sosyal medya üzerinden iletişim kurdu.
Bursa'da yaşayan öğretmenini köyünde ağırlayan Zengin, yıllar sonra yeniden buluşmanın heyecanını yaşadı.
Öğretmen ve öğrenci, hasret gidererek anıları yad etti, birlikte şarkılar söyledi.
"ÖĞRENCİM KÜLTÜREL YÖNDEN KENDİNİ ÇOK GELİŞTİRMİŞ"
Çelikler, AA muhabirine öğrencisinin vefasından dolayı çok duygulandığını belirtti.
Zengin'in sınıfta önce pek iyi olmadığını sonra biraz ilgilenince sınıfın iyi öğrencileri arasına girmeyi başardığını söyleyen Çelikler, şöyle konuştu:
"Zaman çok çabuk geçiyor. Arkadaşlarım duyunca hayretler içerisinde kaldı. Vefalı, dürüst ve hayırsever bir öğrencim. Bunlar beni çok sevindirdi. Gerçekte şu an öğrencimle çok yoğun duygular içindeyim. Tarifi mümkün değil, bunu ancak yaşamak lazım. Yıllar önceki bakışları aynı ama fiziki yapısı değişmiş, çünkü benim de değişti yaştan dolayı. Sosyal medyada bulduk birbirimizi, daha sonra telefonla görüştük. Beni köyüne davet etti. Öğrencim kültürel yönden kendini çok geliştirmiş."
"HEM ÖĞRETMENİMİZ HEM ANNE VE BABAMIZDI"
48 yıl sonra öğretmenine kavuşmanın keyfini yaşayan Zengin de 2 yıl önce sosyal medyada görüşmeye başladıklarını, onu yeniden görünce çok sevindiğini dile getirdi.
Zengin, şöyle devam etti:
"Deseler ki en iyi öğretmen kim; Şaziye öğretmen, derim. Hem öğretmenimiz hem anne ve babamızdı. Böyle güçlü bir rolü vardı. İnsan bu dünyada iz bırakır, bu bir izdir. Ondan dolayı hocamı bir daha görmek istedim, yaşadığımız duyguların yenilenmesini istedim. En son 1974'te öğretmenimi görmüştüm. O günden bugüne kadar birebir hiç görüşemedik. Kendisine çok teşekkür ediyorum."
Kaynak: Diyarbakır Söz